Blog Archives

Organizacja marketingu w przedsiębiorstwie, uwzględniając formalną stronę zagadnienia, może mieć formę stanowiska pracy, komórki organizacyjnej lub zespołu komórek organizacyjnych realizujących wspólnie określone cele marketingowe. Forma organizacji marketingu, wielkość komórek tworzących służbę marketingową i ich usytuowanie w strukturze hierarchicznej przedsiębiorstwa oraz ich wyposażenie zależy w głównej mierze od wielkości przedsiębiorstwa, jego powiązania z rynkiem oraz rodzaju produkcji. W przedsiębiorstwach małych i średnich problematyką marketingową zajmują się najczęściej niezbyt rozbudowane, o nielicznej obsadzie personalnej komórki organizacyjne, w przedsiębiorstwach dużych tworzy się przeważnie wyodrębnione piony marketingowe obejmujące zespoły komórek organizacyjnych podlegające zwykle naczelnemu kierownictwu przedsiębiorstwa (dyrektorowi, zastępcy dyrektora, zarządowi itp.). W przedsiębiorstwach wytwarzających jednorodne produkty, o nieznacznym zróżnicowaniu asortymentowym i działających w określonym segmencie rynku, np. cegielnie, cementownie, kopalnie węgla kamiennego, wystarczą często mniej rozbudowane komórki marketingu. W przedsiębiorstwach o bardzo zróżnicowanym asortymencie produktów, które docierają do wielu konsumentów indywidualnych, służba marketingowa musi być odpowiednio rozbudowana.

Ustalenie sposobu, w jaki reklama będzie docierała do odbiorców, wymaga przede wszystkim celowego wyboru środków reklamy i ich wykorzystania na rynku. Środki reklamy są przekaźnikami (zwanymi również mediami), za pomocą których reklama dociera do określonego segmentu rynku. Działają one z różną częstotliwością powtarzania reklamy i mają różny zasięg oraz skuteczność, dlatego też ich doborowi należy w przedsiębiorstwie poświęcić szczególną uwagę. Do przekaźników reklamy należą: prasa i wydawnictwa, telewizja i radio, kino, pokazy i degustacje towarów, okno wystawowe i wnętrze sklepowe.

Działanie zorganizowane jest działaniem zmierzającym do określonego celu, odznaczającym się systematycznością postępowania, którą charakteryzuje zachowanie kolejności etapów działania. Kolejność tych etapów określa cykl działania zorganizowanego, zwany również cyklem organizacyjnym. W cyklu działania zorganizowanego, który jest niejako wzorcem postępowania, można wyodrębnić następujące etapy:

Wykonywana praca może mieć formę działania jednostkowego lub zbiorowego. W działaniu jednostkowym (indywidualnym) zadanie przystosowane jest do możliwości jednego człowieka i dużą rolę odgrywa tu jego osobowość, uzdolnienia i nabyte umiejętności, które w poważnej mierze decydują o wydajności. W działaniu zbiorowym następuje wyodrębnienie wykonawstwa od funkcji kierowniczych i wyraźnie na poziom wydajności oddziałują czynniki związane z zasadą harmonizacji działania.

Do zadań NBP należy również organizowanie i regulowanie wielkości gotówkowego obiegu pieniężnego. Wiąże się to także z przyjętą z początkiem lat dziewięćdziesiątych zasadą zaniechania finansowania deficytu budżetowego nadmierną emisją pieniądza oraz praktyką rozszerzania roli kredytu dyskontowego. Ma to doprowadzić do uzależnienia emisji pieniądza od realnego pokrycia towarowego.

Zasada podziału pracy polega na podzieleniu zadania, które ma być wykonane, na czynności proste. Podział pracy złożonej na części składowe i przydzielenie wykonania zadań cząstkowych oddzielnym stanowiskom pracy prowadzi do wzrostu ilości i jakości produktów. Jest tak, gdyż łatwiej można opanować wykonanie zadań prostych, w krótszym czasie można się w ich wykonaniu wyspecjalizować i dojść do maksymalnej wprawy. Do wykonania prostych czynności powtarzających się niezliczoną ilość razy (np. w produkcji masowej) można zastosować nieraz nieskomplikowane maszyny zastępujące pracę ludzką i dzięki temu osiągnąć znaczny wzrost produkcji. Przy podziale pracy w większej skali, np. w ramach przedsiębiorstwa, należy kierować się rachunkiem ekonomicznym dla określenia opłacalności podziału pracy. W wypadku prostszych zagadnień, np. na szczeblu mistrza lub brygadzisty, decydować powinien zdrowy rozsądek. Należy podkreślić, że jest określona granica podziału pracy ludzkiej i jej przekroczenie powoduje szybsze zmęczenie człowieka i spadek wydajności pracy, wywołane monotonią. W praktyce rozróżnia się poziomy podział pracy, który polega na rozłożeniu czynności pomiędzy wykonawców tego samego szczebla, oraz pionowy podział pracy, którego istotą jest oddzielenie funkcji kierowniczych i wykonawczych.

Oprócz omówionych instrumentów promocji sprzedaży jest jeszcze wiele innych form działania stosowanych do aktywizacji sprzedaży produktów. Takimi formami są wystawy, targi, kiermasze, mające zapoznać konsumentów z produktem, przybliżyć im produkt i zachęcić do zakupu. Producent lub ogniwa handlu mogą urządzać loterie, konkursy promocyjne, dające konsumentowi szansę wygrania nagród pieniężnych lub rzeczowych albo prawo darmowego nabycia promowanego produktu. Okazyjna wyprzedaż towarów, sezonowe obniżki cen lub obniżanie ceny w ciągu dnia na towary łatwo psujące się – to również zachęta do zakupu produktów. Przy produktach trwałego użytku, np. zmechanizowanego sprzętu gospodarstwa domowego, sprzętu radiowo-telewizyjnego, stosowana jest sprzedaż na pewnien okres dla wypróbowania produktu, z zapewnieniem że w ciągu tego okresu klient może zwrócić nabyty produkt i otrzyma zwrot pieniędzy, lub sprzedaż z odkupieniem produktu używanego tego samego producenta przy zakupie w to miejsce produktu nowego. Atrakcyjność zakupu produktu przez konsumenta można również podnieść, jeżeli producent zobowiąże się do bezpłatnych napraw w ciągu dłuższego czasu, np. kilku lat.