Poziom ceny produktów lub usług określony jest przeważnie przez wartość podstawowych czynników produkcji, czyli pracy, ziemi i kapitału, oraz przez popyt na te produkty i usługi. Cena produktu musi zapewnić producentowi oraz dystrybutorom zwrot poniesionych nakładów kapitałowych i kosztów produkcji oraz sprzedaży, a także zagwarantować odpowiedni poziom zysku. Cena nie może być jednak zbyt wysoka, gdyż nie zostanie zaakceptowana przez odbiorców, nie może jednak być również ponad miarę niska, gdyż musi pokryć koszty wytwarzania i sprzedaży produktu. Kształtowanie ceny następuje z uwzględnieniem różnych podstaw jej ustalania, wśród których najczęściej wymienia się:
– koszty produkcji i sprzedaży wraz z różnego rodzaju narzutami,
– formułę popytową,
– poziom cen produktów konkurencyjnych,
– ustalenia stosowane przez administrację państwową lub inne organy.
Pierwsza podstawa zakłada tworzenie cen na podstawie kształtowania się kosztu jednostkowego produktu oraz narzutów i opłat, a także podatków. Koszty jednak zmieniają się zależnie od działania na nie różnych czynników, a zwłaszcza wielkości produkcji, i dlatego nie mogą być jedynym wyznacznikiem ceny, gdyż może okazać się, że w pewnym momencie cena nie zostanie zaakceptowana przez nabywców. Strategia marketingowa uważa koszty za czynnik wewnętrzny producenta i wymaga, by były one dostosowane do poziomu ceny akceptowanej przez rynek.
Formuła popytowa wymaga obserwacji i analizy zależności między popytem a ceną, a sam poziom ceny jest tu wyznaczany przez wielkość popytu na określony produkt. Popyt na dany produkt nie może być rozpatrywany w ogóle, lecz konkretnie w danym segmencie rynku, dla którego produkt jest przeznaczony. Dlatego cena na ten sam produkt może być różna zależnie od segmentu rynku. Chodzi tu o ustalenie, ile konsument w określonym segmencie rynku skłonny jest zapłacić za oferowany produkt.
Leave a reply