W praktycznym działaniu oznacza to na przykład osiągnięcie największej ilości produkcji odpowiedniej jakości przy niezmienionej liczbie zatrudnionych, ilości surowców i materiałów oraz stojących do dyspozycji maszyn. Oznacza to również osiągnięcie zaplanowanej produkcji, a więc z góry określonej korzyści, przy najoszczędniejszym wydatkowaniu siły ludzkiej, surowców, materiałów, energii i innych czynników produkcji.
Realizacja tej zasady wymaga więc usprawnienia pracy, oszczędnej gospodarki materiałami, stworzenia odpowiednich warunków pracy itp. Efektem przestrzegania zasady ekonomizacji jest obniżenie kosztów własnych. Obok tych dwóch alternatywnych zasad ekonomizacji działania najwyższe efekty uzyskuje się stosując sprecyzowaną przez K. Adamieckiego niealternatywną formę, polegającą na osiągnięciu maksymalnej korzyści przy jak najmniejszym nakładzie sił i środków. Taki efekt jest najtrudniej uzyskać, lecz jest on możliwy przy stosowaniu nowoczesnych technologii i wysoko wydajnych maszyn.
Zasada optymalnego wyniku działania ma swe źródło w zaobserwowanym zjawisku działalności ludzkiej, które polega na tym, że w miarę zwiększania środków osiąga się coraz korzystniejsze rezultaty, ale tylko do pewnej określonej granicy. Po przekroczeniu tej granicy dalsze zwiększanie środków przynosi coraz mniejsze efekty. Chodzi o to, by wydatkowanie środków lub wysiłku ludzkiego doprowadzić do tego punktu optymalnego, w którym uzyskuje się najkorzystniejszy wynik. Przykładem może tu być rozmiar czasu pracy. Wykonując pracę w określonej liczbie godzin, np. na dobę, człowiek wytwarza pewną liczbę produktów przypadających na jedną godzinę pracy. Po przekroczeniu optymalnego czasu pracy na dobę, np. w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, wydajność robotnika maleje z powodu zmęczenia wywołanego pracą.
Leave a reply