W procesie kierowania wyodrębnia się podmiot kierowania, czyli osobę (lub osoby) kierującą, przedmiot kierowania, którym może być osoba (lub zespół) kierowana, stosunki hierarchiczne zachodzące między nimi oraz cel, do którego kierowanie zmierza. W procesie tym wyróżnić można, opierając się na omówionych już funkcjach kierowania, trzy zasadnicze fazy:
– zbieranie i wykorzystanie informacji potrzebnych do efektywnego oddziaływania na przedmiot kierowania:
– przygotowanie i podejmowanie decyzji na podstawie wspomnianych informacji:
– wykonanie odpowiednich czynności organizacyjnych i innych w celu realizacji podjętej decyzji.
Do najważniejszych z nich zalicza się podejmowanie decyzji, gdyż samo kierowanie można traktować jako stały ciąg decydowania.
Istota procesu decyzyjnego polega na wybieraniu jednego spośród różnych możliwych kierunków działania. Jeżeli decyzje podejmowane są w związku z wykonywaną funkcją kierowania i dotyczą działania innych osób niż osoba, która decyzję podejmuje, mówimy o decyzji kierowniczej. Największa trudność następuje wtedy, gdy decyzje podejmowane są w warunkach ryzyka i niepewności. Decyzja w warunkach ryzyka to decyzja podejmowana w sytuacjach, kiedy decydentowi znane są prawdopodobieństwa efektów działania, jakie wybiera. Ocena stopnia ryzyka opiera się na doświadczeniach w podejmowaniu analogicznych decyzji w przeszłości. Decyzja w warunkach niepewności to decyzja podejmowana w sytuacji, kiedy decydent nie zna jej prawdopodobnych skutków i nie może ich oszacować, gdyż nie ma analogicznych przypadków w przeszłości.
Leave a reply