Daily Archives 3 lipca 2017

Poziom ceny produktów lub usług określony jest przeważnie przez wartość podstawowych czynników produkcji, czyli pracy, ziemi i kapitału, oraz przez popyt na te produkty i usługi. Cena produktu musi zapewnić producentowi oraz dystrybutorom zwrot poniesionych nakładów kapitałowych i kosztów produkcji oraz sprzedaży, a także zagwarantować odpowiedni poziom zysku. Cena nie może być jednak zbyt wysoka, gdyż nie zostanie zaakceptowana przez odbiorców, nie może jednak być również ponad miarę niska, gdyż musi pokryć koszty wytwarzania i sprzedaży produktu. Kształtowanie ceny następuje z uwzględnieniem różnych podstaw jej ustalania, wśród których najczęściej wymienia się:

Transakcje producent-konsument lub finalny odbiorca (wariant 1) zachodzą najczęściej w wypadku dostaw inwestycyjnych oraz towarów o dużej stosunkowo wartości, np. samochody, meble w specjalnym wykonaniu. Wariant 2 zdarza się wówczas, gdy producent sprzedaje swe wyroby kupcowi detalicznemu lub za pośrednictwem własnych sklepów detalicznych, np. sklepy fabryczne, patronackie. Mieści się tu również franchising (ang. franchise – przywilej, koncesja), który polega na tym, że producent (lub inne przedsiębiorstwo) udziela zezwolenia na sprzedaż swoich towarów pod warunkiem stosowania określonych przez siebie zasad, metod działania, swojej nazwy i znaku firmowego. Konsument często jest przekonany, że kupuje u samego producenta. Typowymi przykładami sprzedaży na zasadzie franchisingu jest sprzedaż produktów Shell na stacjach benzynowych używających symboli tej firmy, restauracje i bary szybkiej obsługi działające pod firmą Mc Donald’s, hotele Orbisu działające na podstawie umowy z międzynarodowymi przedsiębiorstwami hotelarskimi Holiday Inn czy Intercontinental i używające tych nazw. Firma udzielająca swej nazwy i marki udziela często pomocy w zarządzaniu, ale za to ma prawo kontrolować działalność firmy z tego korzystającej oraz jakość obsługi klienta.