Transakcje producent-konsument lub finalny odbiorca (wariant 1) zachodzą najczęściej w wypadku dostaw inwestycyjnych oraz towarów o dużej stosunkowo wartości, np. samochody, meble w specjalnym wykonaniu. Wariant 2 zdarza się wówczas, gdy producent sprzedaje swe wyroby kupcowi detalicznemu lub za pośrednictwem własnych sklepów detalicznych, np. sklepy fabryczne, patronackie. Mieści się tu również franchising (ang. franchise – przywilej, koncesja), który polega na tym, że producent (lub inne przedsiębiorstwo) udziela zezwolenia na sprzedaż swoich towarów pod warunkiem stosowania określonych przez siebie zasad, metod działania, swojej nazwy i znaku firmowego. Konsument często jest przekonany, że kupuje u samego producenta. Typowymi przykładami sprzedaży na zasadzie franchisingu jest sprzedaż produktów Shell na stacjach benzynowych używających symboli tej firmy, restauracje i bary szybkiej obsługi działające pod firmą Mc Donald’s, hotele Orbisu działające na podstawie umowy z międzynarodowymi przedsiębiorstwami hotelarskimi Holiday Inn czy Intercontinental i używające tych nazw. Firma udzielająca swej nazwy i marki udziela często pomocy w zarządzaniu, ale za to ma prawo kontrolować działalność firmy z tego korzystającej oraz jakość obsługi klienta.
W wariancie 3 występuje pośrednik sprzedający produkty finalnemu odbiorcy lub konsumentowi. Pośrednikiem może być akwizytor, związany z producentem umową, lub agent, pośredniczący w zawieraniu transakcji w imieniu zleceniodawcy.
Wariant 4 oznacza sprzedaż końcowemu odbiorcy (np. przedsiębiorstwu zajmującemu się przetwórstwem) lub konsumentowi za pośrednictwem handlu hurtowego. Pozostałe warianty są kombinacją wariantów już omawianych i mogą w nich występować dodatkowi pośrednicy między poszczególnymi ogniwami kanałów dystrybucji. Nie wyczerpują one jednak wszystkich możliwych zestawień, połączeń i ogniw pośrednich.
Leave a reply