Dobór formy prawnej działalności gospodarczej zależy głównie od rodzaju i rozmiarów działalności oraz od potrzebnego kapitału. Działalność gospodarcza w niewielkim zakresie, polegająca na przykład na wytwórczości, handlu, usługach, prowadzona często osobiście oraz jeśli przedsiębiorstwo zatrudniające dowolną liczbę pracowników jest własnością osoby fizycznej lub prawnej, opiera się na ustawie o działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza wymagająca współdziałania jako właścicieli większej liczby osób fizycznych i prawnych prowadzona jest w formie spółki.

W ramach ustawy o działalności gospodarczej można podejmować każde nie zabronione prawem przedsięwzięcie, pod warunkiem zgłoszenia działalności do ewidencji w urzędzie gminy (miasta). W zawiadomieniu o zamiarze podjęcia działalności gospodarczej należy podać:

Po ostatniej reformie centralnej administracji państwowej, która nastąpiła na przełomie 1996 i 1997 roku, jest w Polsce 15 ministerstw, a mianowicie:

Branżami wchodzącymi w skład podanych gałęzi są na przykład: w przemyśle paliw – przemysł koksowniczy, gazowniczy, naftowy, rafineryjny: w przemyśle spożywczym – przemysł mięsny, rybny, mleczarski, młynarski, olejarski: w gospodarce rolniczej – gospodarka ogólnorolnicza, nasienna, ogrodnicza, hodowla ryb: w szkolnictwie zawodowym – szkolnictwo zawodowe dla młodzieży, dla pracujących, specjalne: w lecznictwie zamkniętym – szpitale, zakłady przeciwgruźlicze, lecznictwo uzdrowiskowe. Gałęzie są ponumerowane od 01 do 97, branż oznaczonych liczbami trzycyfrowymi jest natomiast prawie czterysta.

Przez postęp organizacyjny należy rozumieć taką zmianę organizacji pracy i produkcji oraz sposobu zarządzania, która powoduje wzrost osiąganych dotychczas efektów gospodarczych najlepiej odpowiadających interesom firmy. Należy tu podkreślić ścisłe powiązanie postępu organizacyjnego z postępem technicznym, gdyż organizacja jest jednym z podstawowych czynników warunkujących efektywność postępu technicznego. Zdarza się bowiem, że wprowadzenie nowoczesnych maszyn i urządzeń bez organizacyjnego przygotowania zakładu do tych zmian nie daje spodziewanych efektów postępu technicznego. Można też spotkać odwrotną sytuację, w której przedsiębiorstwo o przestarzałym parku maszynowym osiąga coraz lepsze wyniki w związku z poprawą organizacji. To powiązanie sprawiło, że w praktyce działalności przedsiębiorstw stosowany jest często termin: postęp techniczno-organizacyjny.

Firmy polskie mogą produkować zgodnie z normami polskimi (PN) lub obowiązującymi w Unii Europejskiej. Nie dotyczy to jednak produktów służących do ochrony życia, mienia, bezpieczeństwa pracy i środowiska oraz wyrobów zamawianych przez organy administracji państwowej, gdyż dla nich obowiązują tylko polskie normy.

Elektronizacja oznacza powszechne stosowanie urządzeń opartych na półprzewodnikach, tranzystorach, układach scalonych, a w ostatnich latach – miniprocesorach umożliwiających konstruowanie nowoczesnych urządzeń komputerowych oraz budowę innych urządzeń mikro- elektronicznych. Rozwój elektronizacji przyczynia się do obniżania kosztów komputeryzacji, transportu i telekomunikacji.

Komunikowanie się uczestników negocjacji odnosi się do konsultacji wewnętrznej, czyli między członkami zespołów negocjujących, lub do porozumienia się z władzami zwierzchnimi zespołów negocjujących, np. przedstawicieli firmy z radą nadzorczą, delegacji związkowej z centralą związków zawodowych. Tu istotnym elementem jest miejsce prowadzenia negocjacji, które powinno umożliwiać bieżące kontaktowanie się z zespołem decydentów. Sprawne komunikowanie się zależy od działalności obu przewodniczących zespołów negocjacyjnych oraz od technicznych środków komunikacji, np. teleksy, telefaksy i inne środki łączności. Zakłócenia w komunikowaniu się wynikają z braku umiejętności porozumienia się stron uczestniczących bądź z niedostatku środków komunikowania się lub technicznych rozwiązań temu służących.

Prowadzenie negocjacji zbiorowych polega na dobraniu w skład zespołu negocjacyjnego osób o różnorakich specjalizacjach. Jest to bardzo ważne w negocjacjach ze związkami zawodowymi lub administracją państwową. Zespół powinien starać się poznać stanowisko strony przeciwnej, co ułatwi określenie własnych warunków reprezentowanych w trakcie negocjacji. Istotne jest, aby partnerami w rozmowach były osoby przygotowane pod względem fachowym oraz upoważnione do podejmowania decyzji.

Sytuację lub zadanie, występujące w trakcie zarządzania i czynności organizacyjnych, które nie może być rozwiązane z pomocą istniejących wzorów i posiadanych zasobów wiadomości, nazywamy problemem organizacyjnym. Rozwiązanie problemu, polegające na znalezieniu racjonalnego sposobu działania, dokonuje się w kilku po sobie następujących działaniach.

Spotkać można się również z innymi ograniczeniami skuteczności decyzji kierowniczych, którymi mogą być na przykład: ograniczenie zasobów wiedzy, subiektywne przekonanie o osiągalności celu lub wykonalności danego wariantu działania, zbyt skąpa informacja lub jej brak itp. Decydujący wpływ na redukcję lub nawet wyeliminowanie tych ograniczeń ma sposób postępowania zmierzający do znalezienia najlepszego w danej sytuacji rozwiązania problemu decyzyjnego, oznaczający optymalizację decyzji. Samo doświadczenie kierownika podejmującego decyzję, jego intuicja i logiczne rozumowanie nie zawsze zapewniają optymalną decyzję. W kierowaniu i zarządzaniu jednostką gospodarczą kryteria wyboru określonego wariantu dają się wyrazić ilościowo lub wartościowo. Dlatego podejmując decyzję należy w miarę możliwości posługiwać się rachunkiem ekonomicznym, który przez zestawienie przewidzianych efektów i ponoszonych nakładów umożliwia właściwy wybór. Często rachunek optymalizacyjny jest bardzo pracochłonny i w praktyce gospodarczej do jego rozwiązania stosowane są komputery. Zdolność zebrania w pamięci komputera, a więc i wykorzystania niezliczonej ilości informacji dla wybrania optymalnej decyzji, umożliwia – przy użyciu elektronicznej techniki obliczeniowej – kierowanie najbardziej nawet złożoną organizacją gospodarczą.

Władza kierownicza jest niezbędnym warunkiem każdego procesu kierowania. Źródłem władzy kierowniczej mogą być cechy osobowości kierującego szczególnie uznane przez podwładnych, obyczaje i zwyczaje wywodzące się z tradycji usankcjonowanej przez kierowanych, podstawy racjonalne oparte na legalnych normach i przepisach uprawniających do sprawowania władzy kierowniczej. W zarządzaniu podmiotami gospodarczymi władza kierownicza opiera się na podstawach formalnych i ten aspekt władzy zostanie tu scharakteryzowany.

Skład zespołu wyznaczają zadania przed tym zespołem stojące. Stosownie do zadań należy dobierać członków zespołu według kwalifikacji, umiejętności i doświadczenia, by zapewnić odpowiednie funkcjonowanie zespołu oraz określoną samodzielność wykonawstwa zadań zespołu przez jednostki do niego należące. Od składu zespołu zależy w dużym stopniu jego harmonizacja, warunkująca należyte wykonanie wyznaczonego celu. Harmonia wewnątrz zespołu zależy również od cech osobowości jednostek zespołu, ich charakteru, nie wymaga jednak tworzenia zespołów ludzi o jednakowych uzdolnieniach i temperamentach, a wprost przeciwnie, gdyż w ten sposób wprowadza się do zespołu swego rodzaju element dynamiczny.

Łączenie stanowisk roboczych prowadzi do powstania brygad roboczych, kierowanych przez brygadzistów, a następnie gniazd roboczych lub innych odcinków pracy, nadzorowanych przez mistrzów.